Βαλάρι Αγράφων, ένας οικισμός κρυμμένος κάτω από τον Καταραχιά!

Συντάκτης: Μάκης Θεοδώρου.

ΤΟΠΟΘΕΣΙΑ

Το Βαλάρι ή Βαλάριον Αγράφων είναι ένα μικρό ορεινό χωριό του νομού Ευρυτανίας. Θεωρείται οικισμός των Βραγγιανών και υπάγεται στον καλλικρατικό δήμο Αγράφων. Είναι χτισμένο στα 1050 μέτρα υψόμετρο στις βορινές πλαγιές του Καταραχιά , κορυφής της Νιάλας Αγράφων. Είναι ένα από τα ορεινότερα χωριά της Ευρυτανίας και ο πληθυσμός του ήταν 13 κάτοικοι, σύμφωνα με την απογραφή του 2011, ενώ το χειμώνα δεν κατοικείται. Στο κέντρο του χωριού δεσπόζει ο Ιερός Ναό της Παναγίας Βαλαριώτισσας, βουτηγμένος μέσα στο πράσινο. Από εκεί κατάγεται και ο αείμνηστος Πατήρ Παναγιώτης Τσιώλης, ο επονομαζόμενος ” Γέροντας των Αγράφων”.

ΠΡΟΣΒΑΣΗ

Η πρόσβαση στο Βαλάρι γίνεται από τα Βραγγιανά Ευρυτανίας μέσα από μια χωμάτινη διαδρομή 6,5 χιλιομέτρων, που περικλύεται από ένα καταπράσινο και πυκνό ελατόδασος. Μια διαδρομή σπάνιας ομορφιάς που αξίζει να την κάνετε κυρίως τους καλοκαιρινούς μήνες, γιατί το χειμώνα πολλές φορές κλείνει από το χιόνι και τον πάγο. Από το Βαλάρι ξεκινούν μονοπάτια που καταλήγουν στο Μνημείο της Νιάλας, όπως επίσης και άλλα που καταλήγουν στο χωριό Άγραφα και σε αυτό του Ασπρορέματος.

Νότια και Ανατολικά του οικισμού, κάτω από τις πλαγιές του Καταραχιά ευδοκιμεί ο κέδρος, ένα κωνοφόρο και αειθαλές δέντρο που ανήκει στην οικογένεια των Πευκοειδών. Χαρακτηριστικό αυτού του πεύκου είναι οι τεράστιοι κορμοί, το μεγάλο ύψος τους και τα βελονοειδή και άκαμπτα φύλλα του.

ΧΕΙΜΩΝΙΑΤΙΚΗ ΕΠΙΣΚΕΨΗ

Την υπέροχη αυτή διαδρομή την έχω διανύσει Φεβρουάριο μήνα, μέσα σε πολύ δύσκολες συνθήκες με πολύ χιόνι και πάγο στη διαδρομή. Η χειμερινή προσέγγιση του χωριού ήταν πολύ επικίνδυνη, αλλά παίρνοντας όλα τα απαραίτητα μέτρα ασφαλείας και έχοντας αυτοκίνητο με τετρακίνηση και αντιολισθητικά πανιά και στους τέσσερις τροχούς, κατάφερα με μια παρέα φίλων να φτάσω στο πανέμορφο, ακόμη και το χειμώνα Βαλάρι. Ήταν μια εμπειρία μοναδική, αλλά και επικίνδυνη συνάμα, αφού οι θερμοκρασίες ήταν αρνητικές και σε πολλά σημεία ο πάγος στο οδόστρωμα ήταν απροσπέλαστος. Όμως τελικά καταφέραμε να φτάσουμε στον οικισμό αργά το απόγευμα.

Το χειμώνα το χωριό είναι ακατοίκητο και εμείς μείναμε σε ένα σπίτι φίλων, για να μπορέσουμε να ζήσουμε αυτή τη μοναδική εμπειρία χειμώνα, να είσαι σε ένα ορεινό χωριό χωρίς κατοίκους. Το σπίτι ήταν παγωμένο και γι αυτό ανάψαμε το τζάκι για να ζεσταθούμε και αμέσως μετά κοιμηθήκαμε για να ξεκουραστούμε. Το πρωί ξυπνήσαμε φρέσκοι και αφού ρίξαμε λίγο νερό στο πρόσωπο μας σε ένα μικρό καταρράκτη έξω από το σπίτι, μιας και νερό μέσα στο σπίτι δεν υπήρχε, κάναμε μία βόλτα στο χωριό και αμέσως πήρα το drone και κατέγραψα όλες τις ομορφιές της περιοχής.

Μεγάλη εντύπωση έκανε ο παγωμένος καταρράκτης πάνω από τον οικισμό. Οι θερμοκρασίες ήταν αρκετούς βαθμούς υπό του μηδενός, και τα νερά είχαν παγώσει, δημιουργώντας όλο αυτό το όμορφο σκηνικό.

Αλλά και οι γύρω ομορφιές των Αγραφιώτικων κορυφών ήταν φανταστικές! Όπου και να γύριζα το φακό, έβλεπα αυτές τις αμέτρητες ψηλές και χιονισμένες κορυφές που συνέθεταν ένα σκηνικό μαγικό, ξεχωριστό, κάτι το οποίο είναι δύσκολο να περιγράψεις με λόγια, άλλωστε οι παρακάτω εικόνες μιλούν από μόνες τους.

Στο παρακάτω βίντεο μπορείτε να δείτε αυτή τη μοναδική εμπειρία που ζήσαμε σε αυτό το πανέμορφο μέρος, καθώς επίσης και της δυσκολίας να φτάσουμε με τόσο πολύ χιόνι που είχε ο δρόμος.

ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΗ ΕΠΙΣΚΕΨΗ

Στο Βαλάρι είχα τη δυνατότητα να το επισκεφτώ και αρχές Φθινοπώρου. Η διαδρομή από τα Βραγγιανά Ευρυτανίας εκπληκτική, μπορεί ο δρόμος να μην ήταν ασφαλτοστρωμένος, αλλά η ομορφιά αυτού του καταπράσινου ελατόδασους ήταν μοναδική και σε έκανε να ξεχάσεις την ταλαιπωρία του χωμάτινου οδοστρώματος. Το δάσος ήταν τόσο πυκνό που σε κάποια σημεία το φως του ήλιου δεν ήταν δυνατό να το διαπεράσει.

Φτάνοντας στο χωριό αυτό που αντικρύζεις είναι ένα καταπράσινο τοπίο από δάση ελάτου και κέδρων και τα σπίτια ίσα που μπορούσες να τα διακρίνεις, αφού καλυπτόταν από πυκνές φυλλωσιές δέντρων. Παντού υπάρχουν μικρά ρυάκια με τρεχούμενο νερό από τις κορυφές του Καταραχιά και του Τσεκούρα. Κάτω από αυτό υπάρχει ο παραπόταμος του Αγραφιώτη που χύνεται στη λίμνη Κρεμαστών. Υπήρχε τόση ησυχία που τα νερά του ποταμού κυλούσαν με ανείπωτη δύναμη, αντηχώντας με τη βοή τους στις πλαγιές των βουνών.