Βερλίγκα! Ένας μοναδικός Παράδεισος στο Οροπέδιο του Λάκμου στην Πίνδο!

Συντάκτης: Μάκης Θεοδώρου.

ΒΕΡΛΙΓΚΑ-ΓΕΩΓΡΑΦΙΑ

Στο Οροπέδιο του Λάκμου ή Περιστέρι στην Πίνδο, βρίσκεται η πιο διάσημη Δρακόλιμνη της χώρας μας σε υψόμετρο 2050 μέτρων. Βρίσκεται ανάμεσα στην ψηλότερη κορυφή, την Τσουκαρέλα 2295 μέτρα και το Μέγα Τράπο στα 2240 μέτρα. Ο Λάκμος είναι μια οροσειρά με πολλές ψηλές και μυτερές κορυφές πάνω από τα 2000 μέτρα και χωρίζει γεωγραφικά τη Θεσσαλία από την Ήπειρο.

Η Βερλίγκα βρίσκεται πάνω από το Χαλίκι Ασπροποτάμου και μπορεί να πάει κάποιος, είτε από το μονοπάτι που ξεκινάει από το χωριό, είτε με ψηλό τετρακίνητο αυτοκίνητο, μια διαδρομή 12 χιλιομέτρων, που είναι ανοικτή τους καλοκαιρινούς μήνες, όταν και λιώνουν οι τελευταίες χιονούρες και κάνουν την πρόσβαση πιο εφικτή. Επίσης μπορεί κάποιος να πάει στη Δρακόλιμνη Βερλίγκα με αυτοκίνητο και από το Μεγάλο Περιστέρι Ιωαννίνων, αλλά η διαδρομή δεν προτείνεται γιατί ο δρόμος είναι πολύ δύσκολος και επικίνδυνος. Οι βλάχοι την ονόμασαν Βερλίγκα, που στη γλώσσα τους σημαίνει στριφογύρισμα ή κύκλος ( Μαίανδρος ). Χαρακτηριστικό της είναι, την άνοιξη από τον Μάιο, με το λιώσιμο των πάγων, να στραγγίζει τα νερά της, δημιουργώντας στο τελείωμά της χοάνη, που τα ρουφάει και τα εμφανίζει πιο κάτω στον Ασπροπόταμο ή  Αχελώο ποταμό.

Η Βερλίγκα είναι μια από τις σημαντικότερες  πηγές του Αχελώου ποταμού, όπως και αυτή της  Ρόνα, βορειοανατολικά του Χαλικιού Ασπροποτάμου. Πάντως και οι δύο πηγές καταλήγουν στον Αχελώο ποταμό. Το φαινόμενο είναι εντυπωσιακό να το ζήσεις και να το απαθανατίσεις από τα μέσα Μαίου μέχρι τα τέλη Ιουνίου, όταν λιώνουν οι τελευταίες χιονούρες και μειώνεται η ροή του νερού του Μαίανδρου. Πριν από αυτό, το νερό που εισρέει στο οροπέδιο της Βερλίγκας, από της βορινές πλαγιές του Μέγα Τράπου, είναι περισσότερο από αυτό που χάνεται, από τη χοάνη που βρίσκεται στο τελείωμα του Μαιάνδρου στα βορειοανατολικά, έτσι δημιουργείται μια λίμνη που καλύπτει όλο το Μαίανδρο. Σιγά σιγά μειώνεται το νερό και έτσι εμφανίζεται αυτό το μοναδικό κυκλικό ρυάκι. Γύρω από αυτό όταν στραγγίξουν τα νερά, αρχίζει να πρασινίζει το οροπέδιο, γεμίζοντας με διάφορα πανέμορφα αγριολούλουδα, κυανούς κρόκους, που ξεπηδάνε με το λιώσιμο των πάγων και κίτρινες νεραγκούλες,  δημιουργώντας έτσι μια εντυπωσιακή εικόνα! Η εικόνα αυτή αλλάζει όσο μπαίνουμε στο καλοκαίρι και μειώνονται οι βροχές. Το νερό που τρέχει στο Μαίανδρο μειώνεται σιγά σιγά προς το τέλος καλοκαιριού και στερεύει τελείως.

ΑΝΑΒΑΣΗ

Αποφάσισα λοιπόν και εγώ να ζήσω αυτή την εμπειρία, που άκουγα από πολλούς και έβλεπα φωτογραφίες αυτού του πανέμορφου τοπίου. Ξεκίνησα με μία παρέα φίλων από την Αθήνα, ένα βράδυ του Μαίου με αυτοκίνητο, καθώς και με ένα φίλο ορειβάτη από τη Θεσσαλονίκη, δίνοντας σημείο συνάντησης το Χαλίκι Ασπροποτάμου, όπου φτάσαμε πρωινές ώρες.

Το τοπίο φανταστικό, το χωριό χτισμένο στα 1170 μέτρα, ανάμεσα σε πανέμορφες καταπράσινες κορυφές. Παντού στο χωριό τρέχανε νερά, που προέρχονταν από εκεί που θέλαμε να πάμε, και από τις άλλες πηγές της Ρόνα.

Ο δρόμος έδειξε τη δυσκολία της διαδρομής, από τα πρώτα μέτρα βγαίνοντας από το χωριό. Πολύ άγριος με πολλές κοφτερές πέτρες, άλλωστε το βουνό του Λάκμου είναι από τα πιο πετρώδη βουνά της χώρας μας. Ο δρόμος έχει φτιαχτεί για να πηγαίνει στις στάνες των ντόπιων κτηνοτρόφων και όχι να μας πηγαίνει με αυτοκίνητο στη Βερλίγκα. Κανονικά θα έπρεπε να πάμε με τα πόδια από το μονοπάτι, κάτι που θα το κάνουμε την επόμενη φορά, γιατί είχαμε πολύ κινηματογραφικό εξοπλισμό να κουβαλήσουμε και δεν είχαμε πολύ χρόνο στη διαθεσή μας, αφού το απόγευμα έπρεπε να γυρίσουμε πίσω. Γύρω μας τα πάντα ήταν πράσινα και το ελατόδασος επιβλητικό. Αμέσως μετά είχαμε την πρώτη δυσκολία αφού έπρεπε να περάσουμε μέσα από ένα ποταμάκι με αρκετό νερό που έτρεχε με ορμή, αυτό μας άγχωσε λίγο αλλά τελικά με πολύ προσοχή καταφέραμε να περάσουμε.

Μετά από περίπου 5 χιλιόμετρα, αρχίσαμε να βλέπουμε τις πρώτες ψηλές κορυφές, το τοπίο γινόταν αλπικό και τα έλατα αποτελούσαν παρελθόν, αφού πάνω από τα 1600 μέτρα δεν ευδοκιμούν. Ο καιρός ήταν φανταστικός, χωρίς πολλά σύννεφα και αέρα, ιδανικός για τέτοιες εξορμήσεις. Αυτό που μας άγχωνε ήταν η κατάσταση του οδοστρώματος, πολλές κοφτερές πέτρες που έπρεπε να τις απομακρύνουμε από το δρόμο για να συνεχίσουμε, μάλιστα μετά τα 1800 μέτρα πατούσαμε μόνο πάνω σε πέτρες και ο δρόμος ήταν πλέον πολύ ανηφορικός, με μεγάλη κλίση. Όμως βλέποντας όλες αυτές τις κορυφές δεν μας ένοιαζε η ταλαιπωρία, αλλά το μαγικό τοπίο και οι σχηματισμοί των πετρωμάτων γύρω από τις κορυφές.

Στις παρακάτω φωτογραφίες μπορείτε να δείτε τη δυσκολία του δρόμου και το πόσο άγριο και πετρώδες είναι το βουνό.

Λίγο πρίν τη Βερλίγκα συναντήσαμε τα πρώτα καταπράσινα βοσκοτόπια και δίπλα σε μια στάνη προς μεγάλη μας έκπληξη ξεπρόβαλε ένας πανέμορφος καταρράκτης, με αρκετές χιονούρες γύρω του. Έπρεπε να σταματήσουμε να βγάλουμε μερικές φωτογραφίες, είχαμε εντυπωσιαστεί, δε μπορούσαμε να πιστέψουμε αυτά που βλέπαμε, δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν αυτά τα τοπία και να μην τα έχουμε επισκεφτεί στο παρελθόν.

Μετά από την ολιγόωρη στάση συνεχίσαμε για το τελευταίο κομμάτι του δρόμου, προς το οροπέδιο της Βερλίγκας, το οποίο είχε μεγάλη δυσκολία με πολλά νεροφαγώματα, σε πολλά σημεία του.

Έτσι μετά από λίγο φτάσαμε στην άκρη του οροπεδίου, όπου έπρεπε να αφήσουμε το αυτοκίνητο και να συνεχίσουμε για περίπου 100 μέτρα, με λίγο ανηφορικό δρόμο για να φτάσουμε στον προορισμό μας και να δούμε για πρώτη φορά το μοναδικό αυτό φαινόμενο. Η μόνη ανησυχία που είχαμε ήταν, αν η στιγμή που επιλέξαμε να πάμε ήταν η πιο κατάλληλη, δηλαδή αν είχαν σχηματιστεί οι Μαίανδροι και είχε πρασινίσει το τοπίο γύρω από αυτούς.

Στο παρακάτω βίντεο μπορείτε να δείτε την δύσκολη ανάβαση με το αυτοκίνητο στη Δρακόλιμνη Βερλίγκα.

ΟΡΟΠΕΔΙΟ ΒΕΡΛΙΓΚΑΣ

Φτάνοντας πάνω στον αυχένα δεν πιστεύαμε αυτό που βλέπαμε! Ήρθαμε την κατάλληλη εποχή, το τοπίο καταπράσινο, ανθισμένα τα πάντα, το φιδωτό ποταμάκι έρρεε και χανόταν στη χοάνη μπροστά μας. Ο καιρός ήταν σύμμαχος μας, δε φύσαγε καθόλου, ιδανική θερμοκρασία για την εποχή, ούτε ραντεβού να είχαμε δώσει με τη φύση! Νομίζαμε ότι βλέπαμε όνειρο, μας κυρίεψε μεγάλος ενθουσιασμός, αναρωτιόμαστε πως είναι δυνατόν η φύση να έχει δημιουργήσει κάτι τέτοιο. Μια όαση μέσα σε αυτά τα ξεροβούνια που είναι γεμάτα πέτρες, τα πάντα ήταν ανθισμένα μέσα στο οροπέδιο. Αμέσως αρχίσαμε, μαζί με το Θεσσαλονικιό φίλο Βαγγέλη,  να κινηματογραφούμε όλα αυτά που απλόχερα μας πρόσφερε η φύση.

Έπρεπε να προλάβουμε να απαθανατίσουμε όλες τις ομορφιές της Βερλίγκας, να περπατήσουμε ανάμεσα από τα καταπράσινα ρυάκια και να ξαπλώσουμε σε αυτή τη πανέμορφη πρασινάδα. Οι υπόλοιποι κατέβηκαν για να περπατήσουν στους Μαίανδρους, όσο εμείς καθόμαστε στον αυχένα το οροπεδίου και καταγράφαμε το δημιούργημα της φύσης. Υπήρχε αρκετός κόσμος με μικρά παιδιά, που ήρθαν να ζήσουν αυτή τη σπάνια ομορφιά, κάποιοι είχαν και σκηνές μαζί τους για να κοιμηθούνε στο οροπέδιο, ανάμεσα στους Μαίανδρους.

Μπορείτε να δείτε στις παρακάτω εικόνες, μια πανοραμική άποψη της Βερλίγκας από πολύ ψηλά, όπως αυτή αποτυπώνεται στο φακό του drone.

Ήταν μια εμπειρία μοναδική, κάτι που δεν είχαμε ξαναζήσει. Πόσες ανεξερεύνητες ομορφιές έχει η χώρα μας και πόσο σε χαλαρώνει μια τέτοια επίσκεψη, σε ένα τόσο πανέμορφο τοπίο, μακριά από τους γρήγορους ρυθμούς διαβίωσης στις μεγαλουπόλεις. Δυστυχώς για εμάς ο χρόνος πέρασε και έπρεπε να γυρίσουμε πίσω, παίρνοντας μαζί μας όλες αυτές τις ωραίες στιγμές που ζήσαμε! Την επόμενη φορά θα επιστρέψουμε και θα διανυκτερεύσουμε εκεί, ανάμεσα από τους Μαίανδρους, ακούγοντας τον ήχο του νερού που κυλάει στα φιδίσια ρυάκια , πριν χαθεί στη χοάνη και να ζήσουμε το εκπληκτικό ηλιοβασίλεμα, καθώς επίσης και το μαγικό ξημέρωμα!

Στο παρακάτω βίντεο μπορείτε να δείτε αυτό το υπέροχο τοπίο!