Βρίσκεται στο δυτικό τμήμα του Νομού Τρικάλων. Είναι κτισμένη σε μέσο σταθμικό υψόμετρο υψόμετρο 950 μέτρων, στις βόρειες πλαγιές της κορυφής Παλέτζι της εσωτερικής κεντρικής Πίνδου, περιμετρικά της Κακαρδίτσας, νοτίως του Μετσόβου και βορειοδυτικά της Ελάτης ή Τύρνας. Η πρόσβαση προς στην Αγία Παρασκευή Ασπροποτάμου γίνεται από τις δύο εισόδους της Πίνδου, είτε από την πλευρά των Τρικάλων, μέσω Πύλης - Ελάτη (60 χλμ), είτε από Καλαμπάκα - γέφυρα Διάβας-Καστανιά -Τροία ποτάμια (60 χλμ). Αν και είναι από τα μεγαλύτερα Βλαχοχώρια της περιοχής του Ασπροποτάμου (άνω ρούς Αχελώου)κατά τους χειμερινούς μήνες κατοικείται από ελάχιστους μόνιμους κατοίκους και σύμφωνα με την απογραφή του 2011 η Αγία Παρασκευή είχε πραγματικό πληθυσμό 69 κατοίκους. Το καλοκαίρι το χωριό φιλοξενεί ντόπιους αλλά και τουρίστες. Η προστάτιδα του χωριού είναι η Αγία Παρασκευή, ενώ υπάρχει και το εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου, που μετράει πάνω από 200 χρόνια ζωής καθώς και άλλα εξωκλήσια Αγία Μαρίνα, Αγίους Αποστόλους και Προφήτη Ηλία. Σήμερα ζουν κυρίως στα Τρίκαλα, στην Αθήνα και στα Φάρσαλα, ασκώντας ποικίλα επαγγέλματα, όπως ο Απόστολος Χρ. Μαυρομμάτης πρόεδρος των παντοπωλών, που έχει το επίθετο του, η στάση Μαυρομάτη του λεωφορείου 051 στην Ακαδημία Πλάτωνος. Όμως Τζουρτζιώτες υπάρχουν και στη Λάρισα, στο Δομοκό, στο Βόλο και στη Λαμία. Όσοι ασχολούνται με κτηνοτροφία και γεωργία ζουν στα χωριά του κάμπου Άγιος Δημήτρης Καρδίτσας, Φαρκαδώνα (Τζιότη) Τρικάλων, Ξυλάδες (Γιανντσαχώρι) Φαρσάλων, Αμπελιά (Δεριγκλί) Φαρσάλων, Βελισιώτη Δομοκού, Θαυμακό (Σκάρμιτσα) και Ν. Μοναστήρι. Δεν είναι γνωστό πότε πρωτοκατοικήθηκε αυτή η περιοχή, από τις χρονολογίες όμως των ναών Αγ. Γεωργίου και Αγ. Παρασκευής, συμπεραίνεται ότι στις αρχές του 17ου αιώνα (1600) η Τζούρτζια ήταν ήδη ένα οργανωμένο χωριό. Ο παλιότερος ναός του χωριού, ο Αγ. Γιώργης, πρωτοαγιογραφήθηκε το 1790, τον Σεπτέμβριο του 1872 ολοκληρώθηκε το δημοτικό σχολείο του χωριού, το 1893 ιδρύθηκε ο ιστορικός σύλλογος Φ.Α.Τ.Α. "Φιλεκπαιδευτική Αδελφότητα Τζούρτζιας Αθαμανίας", το 1896 κτίστηκε ο ναός της Αγίας Παρασκευής, τα δε πετρόκτιστα σπίτια του χωριού έχουν ηλικία γύρω στα 100 χρόνια. Τα βλαχοχώρια ήταν ανέκαθεν τόποι θερινής κατοικίας. Οι Βλάχοι ξεκινούσαν για τα βουνά περίπου του Αγ. Γεωργίου μόλις έλιωναν τα χιόνια και άφηναν τα χωριά τους για τον κάμπο του Αγ. Δημητρίου, με ελάχιστες εξαιρέσεις. Αυτό οφείλονταν στο ότι η πλειοψηφία των κατοίκων ήταν βοσκοί (οι μετακινήσεις τους ορίζονταν από την ύπαρξη ή μη τροφής για τα ζώα τους) και τυροκόμοι (παρήγαγαν κεφαλοτύρια). Η άνοδος στα χωριά ήταν ένα ταξίδι αρκετών ημερών. Οι τσοπάνηδες με τα κοπάδια ξεκινούσαν από τον κάμπο και σιγά σιγά ανέβαιναν προς τα βουνά. Οι πιο εύπορες οικογένειες έρχονταν με τον μουτζούρη (το τραίνο) μέχρι την Καλαμπάκα και από εκεί τους αναλάμβαναν οι κυριατζήδες με τα στολισμένα μουλάρια τους. Διανυκτέρευαν στα χάνια (ξύλινα πατάρια με στοιχειώδεις για την εποχή ανέσεις) ή έκαναν κονάκια κάτω από τα δέντρα. Από τις αρχές του 1900, πολλοί Τζουρτζιώτες άρχισαν να μεταναστεύουν για ανεύρεση καλύτερων συνθηκών ζωής. Πολλοί κατέβηκαν στην Αθήνα όπου ασχολήθηκαν κυρίως με το εμπόριο τροφίμων (ονομαστά μπακάλικα - πρόδρομοι των μετέπειτα supermarket σε όλες τις συνοικίες της παλιάς Αθήνας) και αρκετοί έφτασαν μέχρι και την Αμερική. Φιλοπρόοδοι και εργατικοί κατάφεραν τα μέγιστα, τα καλοκαίρια επέστρεφαν έστω και για λίγες μέρες στο χωριό και πάντα συνεισέφεραν οικονομικά στα συντελούμενα έργα (χρηματοδότηση σχολείων, εκκλησιών κλπ). ΠΗΓΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ