Ανάβαση στη Δρακόλιμνη Σμόλικα από το Ορειβατικό Καταφύγιο στο Παλαιοσέλλι.
Συντάκτης Μάκης Θεοδώρου:
Στις πλαγιές του Σμόλικα, του δεύτερου ψηλότερου βουνού στη χώρα μας, βρίσκεται το Ορειβατικό Καταφύγιο του Σμόλικα στα 1750 μέτρα υψόμετρο. Από εκεί ξεκινά μια υπέροχη διαδρομή για την Δρακόλιμνη και την κορυφή του Σμόλικα εκπληκτικής ομορφιάς, περνώντας μέσα από ένα πυκνό δάσος από τεράστια ρόμπολα, ένα είδος πεύκου που απαντάται σε μεγάλα υψόμετρα. Τα δέντρα αυτά τα συναντάμε και σε αλπικά τοπία μέχρι τα 2400 μέτρα, ενώ αντίστοιχα τα δάση μαύρου πεύκου και ελάτης σταματούν στα 1600 με 1700 μέτρα, εκεί που ξεκινάει η αλπική ζώνη. Είναι ανθεκτικά στις χαμηλές θερμοκρασίες και μπορεί να φτάσουν ακόμη και τα 30 με 40 μέτρα ύψος, με περίμετρο κορμού πολλών μέτρων και διάμετρο που μπορεί να ξεπεράσει και τα δύο μέτρα.
Από το καταφύγιο λοιπόν του Παλαιοσελλίου, ένα πρωινό του Ιουλίου, αποφασίσαμε να ανέβουμε στη Δρακόλιμνη που βρίσκεται στα 2150 μέτρα και να ζήσουμε αυτή τη μοναδική εμπειρία. Αφού διανυκτερεύσαμε ένα βράδυ μια παρέα τριών ατόμων στο πολύ φιλόξενο καταφύγιο, που βρίσκεται ‘πνιγμένο’ στην κυριολεξία από πυκνό δάσος, από το επιβλητικό ρόμπολο με τους τεράστιους κορμούς, ξυπνήσαμε χαράματα μέσα σε ένα ήσυχο και γαλήνιο τοπίο, όπου το μόνο που ακουγόταν ήταν τιτιβίσματα πουλιών. Αφού ρίξαμε λίγο παγωμένο νερό στο προσωπό μας από μια αυτοσχέδια ξύλινη βρύση τοπικής πηγής, φάγαμε το πρωινό μας και ξεκινήσαμε να ανηφορίσουμε από το μονοπάτι που οδηγεί στη Δρακόλιμνη.
Η διαδρομή είναι περίπου τρεις με τέσσερις ώρες χαλαρής πεζοπορίας, όμως θα πρέπει να ξεκινήσεις πολύ πρωί, γιατί τις απογευματινές ώρες της ημέρας ο καιρός πολλές φορές χαλάει και δημιουργούνται καταιγίδες με την συνοδεία κεραυνών. Η θερμοκρασία ήταν ιδανική για περπάτημα χωρίς να φυσάει καθόλου, το μονοπάτι ήταν σε καλή κατάσταση και το δάσος τριγύρω μας πολύ πυκνό με τεράστια ρόμπολα που δεν αφήναν τις ηλιαχτίδες του ήλιου να ακουμπήσουν στο έδαφος. Είχαμε μείνει άφωνοι με αυτή την ομορφιά που αντικρίζαμε τριγύρω, παντού στο δρόμο μας υπήρχαν μικρές πηγές με άφθονο νερό, μια ησυχία που πολλές φορές σε φόβιζε.
Το μόνο που ακούγαμε ήταν οι ανάσες μας, το περπατημά μας και το γλυκό τιτίβισμα των πουλιών. Το μυαλό μας όσο είμαστε μέσα στο δάσος και η ορατότητα ήταν περιορισμένη από την πυκνή βλάστηση, να μην συναντήσουμε αρκούδα και την αιφνιδιάσουμε. Ο φόβος μεγάλωνε όταν συναντούσαμε σε πολλούς κορμούς ξυσίματα και σε κάποια σημεία στο μονοπάτι πατημασιές αρκούδας.
Ο κύριος Γιώργος που μας φιλοξένησε μας είπε τι να προσέχουμε στη διαδρομή, μιας και ήταν η πρώτη φορά που την κάναμε. Αυτό που μας τόνισε περισσότερο ήταν να είμαστε προσεκτικοί να μην συναντήσουμε αρκούσα και την αιφνιδιάσουμε. Αυτό συμβαίνει όταν βγαίνουμε σε ανοιχτούς χώρους μέσα στο δάσος και ο αέρας είναι κόντρα και δε μπορέσει να μας μυρίσει από μακριά. Συνήθως όταν καταλαβαίνουν την παρουσία μας φεύγουν προς αντίθετη κατεύθυνση. Ο μόνος λόγος να σου επιτεθεί αρκούδα στην Ελλάδα είναι να αιφνιδιαστεί και να έχει μικρά μαζί της.
ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ
Μετά από δύο ώρες περίπου μέσα στο δάσος, σε ένα τοπίο απαράμιλλης ομορφιάς και ανεβαίνοντας στα 2000 μέτρα, το τοπίο άνοιγε σιγά σιγά, η βλάστηση αραίωνε, αφού ήδη είχαμε μπει σε αλπικό τοπίο. Μπορούσαμε πλέον να αντικρύσουμε την Κορυφή του Σμόλικα μπροστά μας να ορθώνεται στα 2637 μέτρα και πίσω μας η άγρια και βραχώδης οροσειρά της Τύμφης που φαινόταν σαν ζωγραφιά!
Μετά από μία στάση για φωτογραφίες του όμορφου τοπίου, συνεχίσαμε την ανάβαση βλέποντας μπροστά μας πελώρια ρόμπολα ,άλλα καμένα και άλλα με τεράστιους κορμούς ξεριζωμένα. Η αιτία ήταν οι πολλοί κεραυνοί που πέφτουν κατά τη διάρκεια του έτους. Κάτι τέτοιο συμβαίνει με μεγάλη συχνότητα εδώ και στη Βάλια Κάλντα. Πραγματικά κάτι τέτοιο δεν το είχα ζήσει ποτέ και όπως είχα αναφέρει και προηγουμένως, τα απογεύματα που συνήθως έχει καταιγίδες δεν θα πρέπει να κινείσαι σε αυτές τις περιοχές, αν δε γνωρίζεις πως πρέπει να συμπεριφέρεσαι όταν έρθεις αντιμέτωπος με τέτοιες καταστάσεις. Στις παρακάτω φωτογραφίες μπορείτε να δείτε τη συμπεριφορά της φύσης.
Ανεβαίνοντας στα 2100 μέτρα η βλάστηση γινόταν όλο και πιο αραιή και το κρύο με ένα ελαφρύ αεράκι άρχισε να κάνει την εμφανισή του. Το τοπίο πλέον είναι αλπικό και πιο άγριο. Η Δρακόλιμνη είναι κοντά και πρέπει να περάσουμε από ένα μονοπάτι απότομο, που θέλει λίγη προσοχή να μη γλιστρήσουμε, γιατί το έδαφος σε κάποια σημεία είναι υγρό από τα νερά που αναβλύζουν.
Μετά από το απότομο μονοπάτι ορθώνεται μπροστά μας η Δρακόλιμνη γεμάτη νερό και με το καταπράσινο τοπίο γύρω της που την αγκάλιαζε! Ήταν κάτι το εντυπωσιακό, πώς σε αυτά τα ύψη και σε τοπίο αλπικό να στέκει μια λίμνη με τόσο νερό και γύρω της μια όαση με ανθισμένα λουλούδια. Μπορεί να είχαμε κουραστεί από την απαιτητική ανάβαση, αλλά αυτό δε μας εμπόδιζε να περπατάμε γύρω από τη λίμνη και να απαθανατίζουμε τη κάθε στιγμή. Κάναμε σαν μικρά παιδιά του σχολείο που μας πήγαν εκδρομή στο δάσος! Δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε , πως μετά την όμορφη διαδρομή που κάναμε μέσα σε ένα καταπράσινο τοπίο και μετά ανεβαίνοντας σε ένα πιο άγριο αλπικό τοπίο, θα συναντούσαμε τόσο όμορφη αλπική Δρακόλιμνη.
Αφού περπατήσαμε στη γύρω περιοχή, χαζεύοντας όλα αυτά που έχει δημιουργήσει η φύση, καθίσαμε σε μία κορυφούλα με πανοραμική θέα προς τη Δρακόλιμνη και τη γύρω περιοχή. Ο καιρός ήταν αρκετά ζεστός για τέτοιο υψόμετρο, αλλά επειδή βρισκόμαστε στο μεσημέρι, τα σύννεφα στην κορυφή έκαναν την εμφανισή τους και σιγά σιγά απλωνόταν γύρω μας. Έπρεπε να φάμε κάτι, να ξεκουραστούμε λίγο και να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής, πριν αρχίσει να χαλάει ο καιρός.
Ο χρόνος κύλαγε πολύ γρήγορα και δε θέλαμε να φύγουμε, το τοπίο μαγικό, τα πάντα ήταν ανθισμένα γύρω από τη Δρακόλιμνη! Μια όαση στο βουνό, απίστευτο αρχές Ιουλίου και εκεί η άνοιξη μόλις ήρθε! Δυστυχώς οι όμορφες στιγμές κρατάνε λίγο! Αφού κάναμε τις τελευταίες βόλτες απαθανατίζοντας όλο αυτό το όμορφο τοπίο, ξεκινήσαμε την επιστροφή μας στο καταφύφιο, παίρνοντας μαζί μας όλες αυτές τις ξεχωριστές στιγμές που ζήσαμε, δίνοντας υπόσχεση να ξαναγυρίσουμε και να μείνουμε ένα βράδυ εκεί πάνω.