Πέρασμα Καλιακούδας. Ένα Πέρασμα εφιάλτης!
Συντάκτης: Μάκης Θεοδώρου.
ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ
Το Πέρασμα της Καλιακούδας είναι ίσως το πιο δύσκολο Πέρασμα στην Ελλάδα και βρίσκεται στην Ευρυτανία 14 χιλιόμετρα μετά το Μεγάλο χωριό. Είναι μια διαδρομή που ξεκινάει μέσα από ένα καταπράσινο δάσος από έλατα. Ο δρόμος είναι χωμάτινος και σε κάποια σημεία χρειάζεται μεγάλη προσοχή. Μετά από περίπου 7 χιλιόμετρα, ανεβαίνοντας το βουνό της Καλιακούδας και σε υψόμετρο 1500 μέτρων μπαίνουμε σιγά σιγά σε αλπικό τοπίο. Ο δρόμος γίνεται πιο πετρώδης, φιδωτός με απότομα ανεβάσματα, αλλά είναι εντυπωσιακός βλέποντας τον από ψηλά. Φτάνοντας στον Αυχένα στα 1750 μέτρα νιώθεις πολύ όμορφα αντικρίζοντας αυτό το όμορφο τοπίο να απλώνεται μπροστά σου. Η πανοραμική θέα είναι μοναδική, είναι κάτι που δεν περιγράφεται με λόγια. Μετά τον αυχένα ακολουθεί ένας εξίσου κατηφορικός φιδωτός δρόμος 11 χιλιομέτρων, που περνώντας από τον εγκαταλελειμμένο οικισμό Δολιανά καταλήγει στο εκπληκτικό φαράγγι Πάντα Βρέχει, το οποίο έχει γίνει πόλος έλξης για πολλούς επισκέπτες. Βέβαια για να διασχίσεις όλο αυτό το πέρασμα πρέπει να έχεις αυτοκίνητο με τετρακίνηση, ψηλό με κατάλληλα ελαστικά.
ΑΝΕΒΑΣΜΑ ΠΑΣΟΥ ΚΑΛΙΑΚΟΥΔΑΣ
Αποφάσισα λοιπόν με το φίλο μου και συνταξιδιώτη Γιάννη να προσπαθήσουμε, όχι μόνο να διασχίσουμε αυτό το Πάσο , αλλά και να κοιμηθούμε ένα βράδυ σε σκηνή πάνω στον αυχένα. Ξεκινήσαμε από την Αθήνα πρωινές ώρες και νωρίς το μεσημέρι φτάσαμε στο Μεγάλο Χωριό, από όπου ξεκινήσαμε με το αυτοκίνητο να πάμε στο Πέρασμα της Καλιακούδας. Στα πρώτα χιλιόμετρα περάσαμε μέσα από ένα καταπράσινο δάσος γεμάτο έλατα, άλλωστε στην Ευρυτανία βρισκόμαστε με τα ατελείωτα δάση. Ανηφορίζοντας το τοπίο άρχισε να γίνεται αλπικό με λιγότερη βλάστηση και ο δρόμος άρχισε να γίνεται πιο άγριος με πολλές κοφτερές πέτρες και νεροφαγώματα, έτσι έπρεπε να είμαστε πολύ προσεκτικοί, για να μπορέσουμε να φτάσουμε στον αυχένα. Ο δρόμος έχει κατασκευαστεί κυριολεκτικά στο γκρεμό, δε τολμούσαμε να κοιτάξουμε κάτω.
Αρχίσαμε να ανεβαίνουμε τη γυμνή πλαγιά του βουνού με τις ατελείωτες στροφές. Όσο ανεβαίναμε η διαδρομή γινόταν πιο δύσκολη αλλά και πιο εντυπωσιακή. Η αδρεναλίνη είχε ανέβει στα ύψη και τα μάτια μας ήταν στραμμένα στον επικίνδυνο δρόμο. Ένα λάθος θα μπορούσε να αποβεί μοιραίο.
Μετά από περίπου μια ώρα φτάσαμε επιτέλους στον αυχένα, ανακουφισμένοι που τα καταφέραμε και εντυπωσιασμένοι από τη μοναδική θέα. Ο καιρός ήταν αίθριος, αλλά είχε δυνατό αέρα, όπως γίνεται συνήθως σε τέτοια υψόμετρα, πόσο μάλλον σε ένα αυχένα στα 1750 μέτρα υψόμετρο.
Δείτε το βίντεο:
ΗΛΙΟΒΑΣΙΛΕΜΑ
Αμέσως κατεβήκαμε και φύγαμε για την κορυφή να προλάβουμε το ηλιοβασίλεμα. Μετά από 45 περίπου λεπτά φτάσαμε στη δεύτερη ψηλότερη κορυφή της Καλιακούδας στα 1950 μέτρα, ακριβώς τη στιγμή που ό ήλιος άρχισε να χάνεται πίσω από τη Χελιδόνα. Κοκκίνισε όλος ο ουρανός, το κρύο άρχισε να κάνει την εμφάνιση του, αλλά εμείς καθίσαμε μέχρι να βραδιάσει απολαμβάνοντας το εκπληκτικό ηλιοβασίλεμα. Δεν πιστεύαμε σε αυτά που βλέπαμε, ήταν σα να ζούσες μέσα σε ένα παραμύθι. Μπορεί οι συνθήκες στα 2000 μέτρα να ήταν πολύ δύσκολες, εμείς όμως είμαστε αποφασισμένοι να μείνουμε αρκετή ώρα, παρά το κρύο και το δυνατό αέρα που φυσούσε με μανία, για να απολαύσουμε όλες αυτές τις μοναδικές στιγμές που μας χάριζε το βουνό.
ΔΙΑΝΥΚΤΕΡΕΥΣΗ
Μετά από αρκετή ώρα κατεβήκαμε στη βάση μας και στήσαμε τις σκηνές μας πάνω στον αυχένα, για να ξεκουραστούμε λίγο και πιο πολύ να προστατευτούμε από το δυνατό αέρα και το βραδινό κρύο του βουνού. Πριν πέσουμε για ύπνο φτιάξαμε κάτι πρόχειρο να φάμε και καθίσαμε μέχρι τα μεσάνυχτα περιμένοντας να κάνει την εμφάνιση του το φεγγάρι. Όταν εμφανίστηκε τα πάντα αστραφτσαλούσαν, ήταν σαν μέρα. Δε χορταίναμε να τραβάμε φωτογραφίες, παντού στήσαμε κάμερες για να απαθανατίσουμε την κάθε στιγμή, άλλωστε σε τέτοια μέρη δεν πηγαίνεις να κοιμηθείς αλλά για να απολαύσεις.
ΞΗΜΕΡΩΜΑ
Λίγο πριν το ξημέρωμα είμαστε πάλι όρθιοι και έτοιμοι να συναντηθούμε με το μαγευτικό ξημέρωμα, που άρχισε σιγά σιγά να κάνει την εμφάνισή του. Ο ουρανός από μωβ άρχισε να κοκκινίζει και μετά από λίγο οι πρώτες ηλιαχτίδες έκαναν την εμφάνιση τους πάνω στην κορυφή της Καλιακούδας στα 2099 μέτρα. Η απόλαυση διπλή, στο ένα χέρι το καφεδάκι που μας κρατούσε δυνατούς, μετά από τέτοια κούραση και στο άλλο το χειριστήριο του drone, που απαθανάτιζε αυτές τις μοναδικές στιγμές.
Δείτε το βίντεο με το εκπληκτικό ξημέρωμα:
ΚΑΤΕΒΑΣΜΑ ΠΑΣΟΥ ΚΑΛΙΑΚΟΥΔΑΣ ΠΡΟΣ ΠΑΝΤΑ ΒΡΕΧΕΙ
Μετά τις 9.00 το πρωί και αφού είχε ξημερώσει για τα καλά, φάγαμε ένα ελαφρύ πρωινό και ξεκινήσαμε να κατέβουμε τον αυχένα με προορισμό το Πάντα Βρέχει. Ο δρόμος ήταν πολύ δύσκολος, στενός, πετρώδης, μάλιστα σε κάποιες στροφές του δρόμου έπρεπε να κάνεις μανούβρες, αφού η κλίση των στροφών ήταν μεγάλη και απότομη. Η διαδρομή ήταν πολύ επικίνδυνη, έπρεπε να είμαστε πολύ προσεκτικοί, ο δρόμος ήταν φιδωτός για περίπου 10 χιλιόμετρα και οι γκρεμοί δίπλα μας ατελείωτοι με πολλές σάρες εκατέρωθεν.
Όσο κατεβαίναμε ο δρόμος είχε νεροφαγώματα από τις δυνατές βροχές και πολλές κοφτερές πέτρες. Κατεβαίνοντας σιγά σιγά πιο χαμηλά από το αλπικό τοπίο, τα πρώτα έλατα έκαναν την εμφάνιση τους, καθώς επίσης και τα πρώτα ποταμάκια με νερό, όπου έπρεπε με προσοχή να περάσουμε μέσα από αυτά. Ήταν μια ανεπανάληπτη διανυκτέρευση στο Πέρασμα της Καλιακούδας, το οποίο δεν είναι και τόσο διαδεδομένο, αλλά είμαι βέβαιος πως ίσως είναι το πιο όμορφο στη χώρα μας. Μια σπάνια και άγρια διαδρομή 15 περίπου χιλιομέτρων που σε αφήνει άφωνο! Μια εμπειρία που αξίζει να ζήσετε!